Էսօր հասել է էն օրհասական պահը, երբ ամբիոնից մարդկանց ոգեշնչելը հավասարազոր է նրանց ձեռ առնելուն։ Էսօր արդեն կոնկրետ վիրավորական բան է, երբ կրկնում են նույն պաթետիկ լոզունգները, նույն «Միացում»-ները, նույն «Չենք հանձնվելու»-ները։ Մարդիկ արդեն խրտնում են դրանից ու ճիշտ են անում։

Չարժի ծաղրել կամ փնովել հանրահավաքը և դրա կազմակերպիչներին: ՈՒնենք այն, ինչ ունենք: Ինքնուրույն՝ Հայաստանից սնուցվող քաղաքական միավորներ մեր երկրում գրեթե չկան: Եթե կան, ապա շատ թույլ են:

Հանրահավաքը (եթե դիտվում է որպես համակարգային փոփոխություն ապահովելու միջոց) պայքարի ձև է, եթե նախապես կատարվել է հսկայական «տնային աշխատանք»:

Ինչի՞ է 3 զոհի դեպքում նման աժիոտաժ առաջանում, իսկ մեկ զոհի դեպքում դա պարզապես դառնում է լրահոսի մի մաս ու անցնում-գնում։ Ի՞նչ կապ ունի քանակը, եթե խոսքը մարդկային, էն էլ՝ երիտասարդի կյանքի մասին է։ Ինչի՞ եք ընտրովի սգում։ Ինչի՞ են մի քիչ գեղեցիկ արտաքինով զոհված զինվորի համար ավելի շատ ափսոսում, քան մի քիչ միջին արտաքինովի։ Իրենք Հայրենիքը պաշտպանելու համար են զոհվել, չէ՞, ոչ թե գեղեցիկ արտաքին ունենալու համար։

Այսօր հայ ժողովուրդը նշում է Արցախի անկախության տարեդարձը, ցավոք, չհասկանալով, որ սեպտեմբերի 2-ը իրականում տարելից է: Այսօրվա ողբերգությունը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ Տեր-Պետրոսյան Լևոնի կողմից դեռ 1991-ին ծրագրված տիեզերական դիվերսիայի ուղիղ հետևանք: Ինչի՞ց կամ ումի՞ց անկախացավ Արցախը 1991-ին: Իհարկե, Հայաստանից, որին միացավ 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ին, իսկ 1990-ին արդեն 11 պատգամավոր գործուղեց Հայաստանի պառլամենտ, բացի այդ, լիարժեք ինտեգրվեց Հայաստանին բոլոր առումներով:

Հասկանալու համար, թե ինչ տեսակ եղկելի է հայ մտավորականությունն այսօր, պետք է ընդամենը տեսնել՝ գալու ե՞ն էսօր հանրահավաքին նրանք, ովքեր սրանից 2-3 շաբաթ առաջ բողազ էին պատռում արայիկի ու նիկոլի կազմակերպած հանրահավաքի ժամանակ:

Ադրբեջանի պառլամենտում, որը կոչվում է Միլի Մեջլիս, երբեք չի քննարկվել այն հարցը, որ հնարավոր է՝ Հայաստանի բարձր իշխանությունները հավաքագրված լինեն թուրքական հատուկ ծառայությունների կողմից:

Վերջին մի քանի օրերը պետք է դառնան Ֆրանսիայի քաղաքականության անբարո էությունը և կեղծավորությունը հիշելու օրեր։

Սիրելի Արցախի քոյրեր եւ եղբայրներ, Այսօր Լիբանանէն դուրս կը գտնուիմ, բայց որպէս Լիբանանահայ, կը միանամ իմ գաղութին «Մենակ Չէք» նախաձեռնութեան՝ որպէս զօրակցութիւն ձեր իւրաքանչիւրին: Արցախի տագնապը բոլոր հայութեանն է եւ «Մենակ Չէք» կուգայ գօտեպնդելու Արցախի տագնապի համահայկական տարողութիւնը:

Արդեն երեք տարի է սեպտեմբերի 1-ին և ընդհանրապես բոլոր տոներին իմ աչքին Աբգարն է: Այսօր դպրոցի առաջին օրն եմ հիշում: Ավելի ճիշտ երկու առաջին օրերը: