Հայոց քաղաքական սայլը խրվել-մնացել է հուզականության կպչուն տիղմի մեջ, և ամեն ջանք՝ հավաքների, քայլերթերի, հանրաքվեների, տարատեսակ ընտրությունների, հանրային բանավեճերի, տեղեկատվական գործողությունների տեսքով, մատնված է անհաջողության ու ձախողման։

Այն, ինչ կասեմ, ողբ չէ, այլ իրավիճակի սթափ, իրապաշտական գնահատական՝ հակաճգնաժամանային կառավարման կոնկրետ առաջարկություններով։ Եթե այդ առաջարկները չընդունեն, մեզ համար ոչինչ չի պատահի։ Մենք, մեկ է, շարունակելու ենք պայքարը մեր մեթոդներով ու սկզբունքներով՝ ապավինվելով նորագույն տեխնոլոգիաներին, որոնք, որքան էլ զարմանալի է, փոխարինում են մարդկային ռեսուրսները։

Էս տղային փոխանցեք, որ իրեն օգտագործելու են ու օգտագործելու են շատ կեղտոտ ձևով, շատ զզվելի քարոզչության մեջ:

Երեք մեծ ուժեր են կառավարում աշխարհը՝ հիմարությունը, վախը և ագահությունը։ Ալբերտ Էյնշտեյնի այս հզոր միտքը մարդկային համակարգերի կյանքի ու գործունեության տեսության տեսանկյունից ունի ստորև բերվող մեկնաբանությունը։

Էսօր հասել է էն օրհասական պահը, երբ ամբիոնից մարդկանց ոգեշնչելը հավասարազոր է նրանց ձեռ առնելուն։ Էսօր արդեն կոնկրետ վիրավորական բան է, երբ կրկնում են նույն պաթետիկ լոզունգները, նույն «Միացում»-ները, նույն «Չենք հանձնվելու»-ները։ Մարդիկ արդեն խրտնում են դրանից ու ճիշտ են անում։

Չարժի ծաղրել կամ փնովել հանրահավաքը և դրա կազմակերպիչներին: ՈՒնենք այն, ինչ ունենք: Ինքնուրույն՝ Հայաստանից սնուցվող քաղաքական միավորներ մեր երկրում գրեթե չկան: Եթե կան, ապա շատ թույլ են:

Հանրահավաքը (եթե դիտվում է որպես համակարգային փոփոխություն ապահովելու միջոց) պայքարի ձև է, եթե նախապես կատարվել է հսկայական «տնային աշխատանք»:

Ինչի՞ է 3 զոհի դեպքում նման աժիոտաժ առաջանում, իսկ մեկ զոհի դեպքում դա պարզապես դառնում է լրահոսի մի մաս ու անցնում-գնում։ Ի՞նչ կապ ունի քանակը, եթե խոսքը մարդկային, էն էլ՝ երիտասարդի կյանքի մասին է։ Ինչի՞ եք ընտրովի սգում։ Ինչի՞ են մի քիչ գեղեցիկ արտաքինով զոհված զինվորի համար ավելի շատ ափսոսում, քան մի քիչ միջին արտաքինովի։ Իրենք Հայրենիքը պաշտպանելու համար են զոհվել, չէ՞, ոչ թե գեղեցիկ արտաքին ունենալու համար։

Այսօր հայ ժողովուրդը նշում է Արցախի անկախության տարեդարձը, ցավոք, չհասկանալով, որ սեպտեմբերի 2-ը իրականում տարելից է: Այսօրվա ողբերգությունը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ Տեր-Պետրոսյան Լևոնի կողմից դեռ 1991-ին ծրագրված տիեզերական դիվերսիայի ուղիղ հետևանք: Ինչի՞ց կամ ումի՞ց անկախացավ Արցախը 1991-ին: Իհարկե, Հայաստանից, որին միացավ 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ին, իսկ 1990-ին արդեն 11 պատգամավոր գործուղեց Հայաստանի պառլամենտ, բացի այդ, լիարժեք ինտեգրվեց Հայաստանին բոլոր առումներով:

Հասկանալու համար, թե ինչ տեսակ եղկելի է հայ մտավորականությունն այսօր, պետք է ընդամենը տեսնել՝ գալու ե՞ն էսօր հանրահավաքին նրանք, ովքեր սրանից 2-3 շաբաթ առաջ բողազ էին պատռում արայիկի ու նիկոլի կազմակերպած հանրահավաքի ժամանակ: